Άποψη εγκατάστασης Αλέξανδρος Βασμουλάκης
Παραχώρηση Αλέξανδρος Βασμουλάκης.
Πώς καλούνται οι καλλιτέχνες να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις της εποχής.
Πως λειτουργεί ο καλλιτέχνης στην σύγχρονη εποχή, με την απουσία ενός κέντρου και τη στροφή στις τοπικές κοινότητες; «Προσαρμόζεται και πορεύεται. Είναι ευλογία να μπορείς να κάνεις διεθνή καριέρα ακόμα και από το πιο απομακρυσμένο μέρος» πιστεύει ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης.
Μήπως όμως με αυτό τον τρόπο ο καλλιτέχνης αποκτά πολλούς διαφορετικούς ρόλους, όπως εκείνον του εμπόρου; «Υπέροχα τα σύγχρονα εργαλεία, φοβάμαι όμως πως δίνουν ρυθμούς «ταχυφαγείου» στην κατανάλωση των εικαστικών. Αυτό ασκεί αφόρητη πίεση στην εικαστική παραγωγή. Ωστόσο, δεν βρίσκω έντονες αλλαγές στο ρόλο των καλλιτεχνών. Ανέκαθεν είχε ανάγκη μία ισορροπία χρόνου ανάμεσα στην δημιουργία και την προώθηση της δουλειάς του». Αλλάζει ο ρόλος του καλλιτέχνη και ποιες είναι οι δικές του προσδοκίες και των συναδέλφων του; «Βλέπω διάφορες κατηγορίες καλλιτεχνών. Αυτούς με έργο φιλικό προς τα ιδρύματα, αυτούς με έργο που αφορά μεγάλες ιδιωτικές συλλογές. Άλλους που απευθύνονται σε ανθρώπους μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, μη συλλέκτες, που αρέσκονται να έχουν κάποια έργα στο χώρο τους. Καλλιτέχνες που δεν επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται καλλιτέχνες ή να είναι μέρος κάποιας εικαστικής κοινότητας, καλλιτέχνες υποκουλτούρας, χομπίστες κ.α.
Όλοι αυτοί έχουν τεράστιες διαφορές στους ρόλους και τις προσδοκίες τους». Αναφέρεται επίσης στην εκπαίδευση. «Όσο ο ρόλος των σχολών καλών τεχνών είναι η εκπαίδευση με μία γενική εικαστική μόρφωση, τότε, θεωρείται ότι όλα πηγαίνουν φίνα. Όχι όμως όταν ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν επιτυχημένους επαγγελματίες. Σε πολλά εργαστήρια η εμπορικότητα της δουλειάς είναι θέμα ταμπού. Η διδασκαλία εξαιρεί τον απαιτητικό και άκρως κυνικό χώρο της αγοράς. Θα είχε ενδιαφέρον μια “πανεπιστημιακή γκαλερί”, η οποία θα λειτουργούσε υπό την αιγίδα του πανεπιστημίου και θα αναλάμβανε την προώθηση των τελειόφοιτων εκτός Ελλάδος. Ακούγεται αλλόκοτη ιδέα αλλά όχι δύσκολη».
Όσον αφορά τις νέες τάσεις, ο Βασμουλάκης υποστηρίζει «Το μεγάλο στοίχημα για έναν καλλιτέχνη είναι να βρει το κοινό και τους συνεργάτες που μπορούν να δεχτούν την δουλειά του – ανεξάρτητα από τις όποιες τάσεις ή δυναμικές». Σχετικά με την επερχόμενη θέση του καλλιτέχνη στην κοινωνία και τον κόσμο της τέχνης, αναφέρει «Πολύ δύσκολη ερώτηση. Θαρρώ δεν υπάρχει ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ μέσου θεατή και καλλιτέχνη. Βλέπω περισσότερο έναν εικαστικό μικρόκοσμο, χωρίς ιδιαίτερη επιθυμία να ενωθεί με το ευρύ κοινό. Βασική αιτία είναι πως για την κατανόηση του έργου χρειάζεται από τον θεατή αρκετός χρόνος και τριβή με το εικαστικό πλαίσιο μιας περιόδου, διαφορετικά, οι εκθέσεις γίνονται ακατανόητες και πληκτικές για το ευρύ κοινό. Για να αλλάξει αυτό, πρώτα πρέπει προσπαθήσουν οι εικαστικοί και μετά το κοινό. Ο μέσος πολίτης δεν θα γίνει ξαφνικά φιλότεχνος. Χρειάζεται οι εικαστικοί να τον προσεγγίσουν με τρόπο πιο άμεσο, με έργο πιο φιλικό, το οποίο θα τον συμπεριλαμβάνει άμεσα.
Αγαπώ την εννοιολογική τέχνη, ωστόσο, είναι ένας από τους υπαίτιους της αδιαφορίας του μέσου θεατή για τον χώρο των εικαστικών. Χρειάζεται δομική αλλαγή στην επικοινωνία της σύγχρονης τέχνης για να αναδειχθεί ο πλούτος της στον μέσο θεατή».
TAGS
