Εβραϊκό Μουσείο & Κέντρο Ανοχής, Μόσχα Η εκτελεστική διευθύντρια του Εβραϊκού Μουσείου και Κέντρου Ανοχής της Μόσχας, επικεφαλής του Ομίλου Υποστηρικτών του MOMus-Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης -Συλλογή Κωστάκη και ιδρύτρια της μοσχοβίτικης γκαλερί Heritage, Κριστίνα Κρασνιάνσκαγια αναλύει τους λόγους ανανέωσης των μουσείων και πώς τα γεγονότα των τελευταίων ετών τα άλλαξαν και τα ώθησαν σε νέους τρόπους εργασίας και λειτουργίας. Η συνέντευξη δόθηκε στην Τατιάνα Μαρκίνα και δημοσιεύθηκε στο ρωσικό The Art Newspaper.
Υπό την επίδραση της πανδημίας, η ζωή τόσο των μουσείων όσο και των επισκεπτών τους, μπήκε σε κάποια νέα φάση. Μπορείτε να βρείτε κάτι θετικό σε αυτές τις αλλαγές;
Πρόσφατα, συμμετείχα σε ένα διεθνές συνέδριο που πραγματοποιήθηκε από κοινού με το ICOM Ρωσίας, αφιερωμένο στη μελέτη της εμπειρίας των επισκεπτών κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Στο πως τα μουσεία βιώνουν αυτή την καταστροφή – χρηματοοικονομική και εκθεσιακή, που συνέβη εξαιτίας της επιδημίας. Ένα μέρος της οικονομίας της τέχνης, όπως οι εκθέσεις και οι γκαλερί, αναδιαρθρώνεται γρήγορα: είναι πιο ευέλικτα και τα κίνητρά τους είναι διαφορετικά. Τα μουσεία είναι μια πιο παραδοσιακή και πιο αργή δομή. Ειδικά αν πρόκειται για κρατικό μουσείο, η εισαγωγή οποιωνδήποτε καινοτομιών εδώ απαιτεί χρόνο. Η πανδημία ήταν η ώθηση, και επιτρέψτε μου, ακόμη και ένα λάκτισμα, που ανάγκασε τα πιο συντηρητικά μουσειακά ιδρύματα να αναπροσανατολιστούν γρήγορα σε νέες μορφές παρουσίασης του υλικού τους και αλληλεπίδρασης με το κοινό.
Τώρα ένας χρήστης του Διαδικτύου μπορεί, χωρίς φυσική παρουσία στο μουσείο, να βλέπει εκθέσεις, να ακούει παρουσιάσεις των επιμελητών, να παρακολουθεί εκπαιδευτικά προγράμματα. Χρησιμοποιούνται ακόμη και τεχνικές παιχνιδιού όταν, με μια εφαρμογή στο τηλέφωνό σας, έχετε τη δυνατότητα να ταξιδέψετε στην έκθεση, να συγκρίνετε τα χαρακτηριστικά του προσώπου σας με τα πρόσωπα στα πορτρέτα της έκθεσης του μουσείου κ.λπ. Γιατί γίνεται αυτό; Για να μην χαθεί το κοινό, στο οποίο απευθύνεστε, αλλά και για να προσελκυσθεί πιθανόν και ένα νέο κοινό – μια νέα γενιά, η γενιά των νέων, που έχουν εξοικειωθεί και νιώθουν άνετα στον ψηφιακό χώρο.
Αυτό σημαίνει ότι το μουσείο δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά στην προηγούμενη μορφή του;
Σήμερα, βεβαίως, ζούμε σε έναν ψηφιακό κόσμο και η ψηφιοποίηση των συλλογών, οι ψηφιακές στρατηγικές παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των μουσείων, ακόμη και των πιο συντηρητικών και, ας πούμε, σκληροπυρηνικών μουσείων. Αλλά μου φαίνεται, ότι καμία ψηφιακή ιστορία δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης επαφή με την τέχνη. Γιατί οι συλλέκτες ξοδεύουν εκατομμύρια και αγοράζουν έργα τέχνης; Εκτός από φιλοδοξία και επιθυμία κτήσης; Μπορείτε να αγοράσετε και ένα πόστερ, που επίσης θα προσφέρει οπτική ευχαρίστηση. Επειδή η ενέργεια που εισπράττεται από το έργο ενός καλλιτέχνη δεν μπορεί να εισπραχθεί διαμέσου καμίας ψηφιακής απεικόνισης του έργου αυτού. Ούτε στο χαρτί, ούτε στην οθόνη.
Ίσως σε 50 χρόνια αυτό δεν θα είναι επίκαιρο, επειδή οι άνθρωποι απλώς θα σταματήσουν να αλληλεπιδρούν με τα έργα τέχνης. Αν και, νομίζω ότι αυτό είναι ελάχιστα πιθανό. Είμαι υπέρ του υβριδικού μοντέλου. Αλλά τώρα, με τα προβλήματα μετακίνησης σε όλο τον κόσμο και της διέλευσης των συνόρων, είναι πολύ σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα, έστω εξ αποστάσεως, της παρακολούθησης μιας έκθεσης, ακρόασης της ξενάγησης ενός επιμελητή, της λήψης πληροφοριών. Και ταυτόχρονα με την πρώτη ευκαιρία να είναι δυνατή η ζωντανή επαφή με την τέχνη.
Τι θα γίνει στο μέλλον, δεν ξέρω. Ωστόσο, μου φαίνεται ότι όσο πιο τεχνολογικά προηγμένοι γινόμαστε, τόσο λιγότερο βάθος έχουμε. Και είναι πολύ σημαντικό να μην χαθεί η κληρονομιά που έχει συσσωρευτεί στο πέρασμα των αιώνων. Ήμουν πρόσφατα στην Αίγυπτο. Κανένα βιβλίο, καμία ταινία – ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε μυθοπλασίας – δεν μπορεί να μεταφέρει αυτό που ένιωσα, αγγίζοντας στην πραγματικότητα την κληρονομιά αυτού του αρχαίου πολιτισμού. Καμία ψηφιακή αναπαραγωγή δεν μπορεί να το αντικαταστήσει. Η φυσική ανθρώπινη συναισθηματικότητα, η απτική, η οπτική αντίληψη – όλα αυτά συνδυαστικά δίνουν κάτι που στη συνέχεια αποθηκεύεται για πάντα μέσα μας. Γι’ αυτό, νομίζω ότι, πιθανόν, το μουσείο του μέλλοντος θα είναι κάποιο είδος υβριδικής μορφής, αλλά σίγουρα όχι μόνο διαδικτυακό.
Κριστίνα Κρασνιάνσκαγια
Χωρίς επισκέπτες, κατά την περίοδο του lockdown, τα μουσεία βρέθηκαν σε οικονομικό κενό, επειδή τα έσοδά τους προέρχονταν βασικά από τους πραγματικούς θεατές. Θα μπορέσουν τα μουσεία να αποκτήσουν έσοδα από τις ψηφιακές υπηρεσίες και να προχωρήσουν;
Σύμφωνα με μια μελέτη, που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο 2020, τα μουσεία των ΗΠΑ έχασαν, κατά μέσο όρο, το 35% των κανονικών λειτουργικών εσόδων του 2020 και αναμένουν απώλεια τουλάχιστον 28% για φέτος. Παρόλο που τα μουσεία υιοθετούν νέους τρόπους σύνδεσης με το κοινό τους, η είσπραξη εσόδων από ψηφιακές υπηρεσίες εξακολουθεί να είναι κατά 34% μικρότερη από τις εισπράξεις από τους φυσικούς επισκέπτες.
Εν τέλει, πρωτίστως είναι θέμα μάρκετινγκ. Νομίζω, ότι οποιοδήποτε προϊόν, αν έχει ζήτηση και παρουσιαστεί σωστά στην αγορά, θα αγοραστεί. Τα μουσεία θα πρέπει να βρουν το δικό τους προϊόν, το οποίο θα μπορούν να διαθέτουν, να εξάγουν, είτε πρόκειται για εκπαιδευτικά προγράμματα είτε για απομακρυσμένη εργασία με αρχεία. Παρεμπιπτόντως, θεωρώ σημαντικότατο στοιχείο προόδου το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να βρει σημαντικές πληροφορίες, ψηφιοποιημένες και συγκεντρωμένες σε ένα μέρος, ώστε να πραγματοποιήσει μια σοβαρή μελέτη. Δεν εννοώ το Google – μιλάω για επαγγελματικά δημιουργημένα ψηφιακά αρχεία. Για παράδειγμα, υπάρχουν τέτοια αρχεία στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης «Garage»,· ένα τέτοιο αρχείο θα βρίσκεται στο Εβραϊκό Μουσείο και Κέντρο Ανοχής. Δημιουργούμε έναν ψηφιακό κόμβο αφιερωμένο στον εβραϊσμό της Ρωσίας. Το πρώτο βήμα έγινε όταν ψηφιοποιήσαμε όλα τα έγγραφα από τη βιβλιοθήκη Schneerson (μια μοναδική συλλογή βιβλίων, η οποία πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση ανήκε στη δυναστεία των Χασιδιστών Lubavitch /Χαμπάντ/ και εθνικοποιήθηκε από τη σοβιετική κυβέρνηση τη δεκαετία του 1920· σήμερα τα βιβλία φυλάσσονται στους χώρους του Εβραϊκού Μουσείου σε ένα ειδικά διαμορφωμένο τμήμα της Ρωσικής Κρατικής Βιβλιοθήκης.- TANR). Τώρα ψηφιοποιούμε τα αρχεία όλων των ιδρυμάτων, οργανισμών, που έχουν έγγραφα, σχετικά με το θέμα μας και δημιουργούμε μια μοναδική ψηφιακή βιβλιοθήκη, η οποία θα είναι διαθέσιμη στους επιστήμονες.
«Μαλέβιτς. Ο Επαναστάτης της Ρωσικής Τέχνης» στην Tate Moderen, 2014. Φωτό: Olivia Hemingway/Tate
Ο σύγχρονος θεατής, συνηθισμένος με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ψηφιακές εκπομπές, λαχταρά τις θεαματικές εκθέσεις-μπλοκμπάστερ. Μήπως θα έπρεπε στο μέλλον το μουσείο να ανταποκριθεί στη ζήτησή αυτή και να του προσφέρει περισσότερα «θεάματα», μη επιφορτισμένα με σοβαρά νοήματα;
Σήμερα έχει γίνει της μόδας να φτιάχνονται διάφορα σχέδια (project), που σχετίζονται με έναν ή άλλο τρόπο με την τέχνη. Αλλά ο έμπειρος θεατής πάντα ξεχωρίζει την ποιοτική τέχνη από εκείνο, πού, την παρούσα στιγμή, βολεύει να λέγεται τέχνη. Και παρεμπιπτόντως, μια θεαματική έκθεση-μπλοκμπάστερ δεν είναι απαραίτητα βέβηλη.
Ένα παράδειγμα είναι η Tate Modern. Είναι ειδικοί σε εκθέσεις-μπλοκμπάστερ Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκθεσή τους «Μαλέβιτς. Ο Επαναστάτης της Ρωσικής Τέχνης» του 2014. Το θέμα Μαλέβιτς είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα. Έχουν γραφτεί πραγματείες για τον πίνακα «Μαύρο Τετράγωνο», αλλά αυτό δεν το κάνει κατανοητό σε έναν απλό θεατή. Για να κατανοήσετε το όλο το έργο του Μαλέβιτς, πρέπει να διαβάσετε πολλά βιβλία, να πάτε σε έναν τεράστιο αριθμό εκθέσεων. Όμως στην Tate κατάφεραν να εξηγήσουν τα πάντα με έναν καταπληκτικό τρόπο! Και όταν στο τέλος ο θεατής πήγαινε στο κατάστημα με τα αναμνηστικά, ήταν ξεκάθαρο: την επόμενη φορά που θα ακούσει το όνομα “Μαλέβιτς”, σίγουρα θα αντιδράσει, αμέσως θα φανταστεί εικόνες από την έκθεση αυτήν. Αυτό είναι υψηλής ποιότητας εκλαΐκευση της τέχνης.
Υπάρχουν όμως και σύνθετες εκθέσεις, σχεδιασμένες, ας πούμε, περισσότερο για επαγγελματίες. Για παράδειγμα, τέτοια ήταν η έκθεση έργων του Ιβάν Κουντριασόφ στην Πινακοθήκη Τρετιάκοφ αυτό το καλοκαίρι, όπου το MOMus-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη, του οποίου είμαι επικεφαλής του Ομίλου Υποστηρικτών του, παρουσίασε 32 έργα. Αυτή είναι μια υπέροχη έκθεση, αλλά είναι για ειδικούς: ο Κουντριασόφ, μέγιστος καλλιτέχνης της ρωσικής πρωτοπορίας και δημιουργός της δικής του εκδοχής της αφηρημένης τέχνης, δεν είναι το πιο επιφανές όνομα για ένα ευρύ κοινό (αν και μαθητής του Μαλέβιτς), και το έργο του αποτελεί ένα αρκετά περίπλοκο υλικό. Αλλά τέτοιες εκθέσεις είναι επίσης απαραίτητες και σημαντικές, γιατί για έναν προετοιμασμένο θεατή, αποτελούν πνευματική, ενημερωτική τροφή. Είναι σημαντικό κάθε έκθεση να συνοδεύεται από σωστές επεξηγήσεις. Να έχουμε ενδιαφέροντες, επαγγελματικούς audio guides και, μάλιστα, διαφορετικών επιπέδων: για όσους θέλουν απλώς να περιηγηθούν για να μάθουν πως υπάρχει τέτοιος καλλιτέχνης και για τους προχωρημένους θεατές.
Πως γίνεται οι άνθρωποι να μην χάσουν την επιθυμία τους να επισκέπτονται τις εκθέσεις και να εξελίσσονται;
Πρώτα απ ‘όλα, χρειάζεται σωστή παρουσίαση του περιεχόμενου της έκθεσης και δεύτερον – αυτοεκπαίδευση. Κανείς δεν θα διαβάσει ένα βιβλίο, δεν θα ακούσει μια διάλεξη ή θα παρακολουθήσει μια ταινία αντί για εσάς. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να υπάρξει ευρεία διάδοση της αυτομόρφωσης, της μόρφωσης γενικώς. Τώρα όλα υπεραπολουστεύονται: παρακολούθησες έναν κύκλο μαθημάτων και είσαι ήδη σχεδιαστής, ή επιμελητής ή κριτικός τέχνης. Αυτό είναι τρομακτικό … Όλα υπεραπλοποιούνται, το βάθος των διαδικασιών γίνεται ασήμαντο, δίχως νόημα. Το “clip thinking” εισάγεται όλο και περισσότερο στην αντίληψή μας για τις πληροφορίες.
Έκθεση «Ιβάν Κλιούν. Υπερβατικά τοπία. Ιπτάμενα γλυπτά. Φωτεινές σφαίρες». MOMus-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη (2021),
Η αλληλεπίδραση πολιτισμού και επιχείρησης – ποιο είναι το μέλλον της; Και πώς αξιολογείτε την τρέχουσα φάση; Πλέον, όντως, μάλλον ούτε μία έκθεση δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς τη συμμετοχή χορηγών και ιδιωτικών οικονομικών μέσων.
Τα αμερικανικά μουσεία γενικά δημιουργούνται με την αρχή ότι χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από δωρητές. Τα δικά μας μουσεία – εν μέρει. Ό,τι σχετίζεται με τις εκθεσιακές δραστηριότητες, φυσικά, είναι βασισμένο στην υποστήριξη των μαικήνων, των χορηγών, των προστατών του και του Διοικητικού Συμβουλίου. Βασικά, οι εκθέσεις στα μουσεία γίνονται με χρήματα, που προσελκύονται. Είμαι ευγνώμων σε εκείνους τους ανθρώπους που μας εμπνέουν για να βοηθούνται τα μουσεία.
Γιατί, για ποιο λόγο άνθρωποί και οργανισμοί, οι οποίοι τυπικά δεν έχουν σχέση με την τέχνη, την στηρίζουν;
Τώρα έχει γίνει μόδα η υποστήριξη της τέχνης, να κάνεις κάτι με την τέχνη. Και χαίρομαι που είναι της μόδας να επενδύουν όχι μόνο σε προσωπικές φιλοδοξίες και προσωπικές συλλογές, αλλά και σε πολιτιστικά προγράμματα και διάφορες πρωτοβουλίες των μουσείων, και αυτό αφορά σε όλα: σε αναπαλαίωση, σε εκθέσεις, σε κατοικίες για καλλιτέχνες και επιχορηγήσεις για τους ειδικούς που δουλεύουν με την τέχνη.
Οι στόχοι είναι διαφορετικοί. Για πολλούς μεγάλους οργανισμούς, η τρέχουσα τάση είναι η αλληλεπίδραση με την τέχνη. Αφενός, για τις επιχειρήσεις, αυτή είναι μια σωστή τοποθέτηση, σε κοινή θέα, στο χώρο των media, επειδή οι εκθέσεις επισκέπτονται από ένα τεράστιο αριθμό υποστηρικτών – ανθρώπων και φορέων. Από την άλλη, η υποστήριξη της τέχνης, ιδιαίτερα των μουσείων, αποτελεί ευγενή υπόθεση, που καταδεικνύει την ενεργή κοινωνική στάση μιας εταιρείας. Οι συλλέκτες, που υποστηρίζουν τα μουσεία, νομίζω, καθοδηγούνται από ένα κύριο κίνητρο – την αγάπη τους για την τέχνη και την επιθυμία να εμπλακούν στις παγκόσμιες εξελίξεις, σε κάτι μεγαλύτερο από τη δική τους συλλογή. Και για να είμαι ειλικρινής, πολλές μεγάλες εκθέσεις μουσείων δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί ποτέ αν δεν υπήρχαν ιδιωτικές πρωτοβουλίες, άνθρωποι που τις έκαναν δυνατές. Υπάρχουν πρότζεκτ σε μουσεία, τα οποία χωρίς ιδιωτική υποστήριξη, θα χρειάζονταν δεκαετίες για να ολοκληρωθούν.
Ένα άλλο σημαντικό εργαλείο στη μουσειακή εργασία σήμερα είναι το Διοικητικό Συμβούλιο. Μια πολύ σημαντική δομή, η οποία αναμφισβήτητα βοηθά το μουσείο να αναπτυχθεί και να προχωρήσει, λύνοντας πολλά ζητήματα. Γενικά, το συνειδητοποίησα εδώ και πολύ καιρό: το να βλέπεις ότι, χάρη στις προσπάθειές σου το αδύνατο γίνεται δυνατό, αποτελεί ιδιαίτερη ευχαρίστηση.
Είστε επικεφαλής του Ομίλου Υποστηρικτών του MOMus-Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης -Συλλογή Κωστάκη. Τα τελευταία πέντε χρόνια, χάρη στη βοήθεια των μαικήνων, το μουσείο μεταπήδησε κυριολεκτικά στο μέλλον.
Ασχολούμαι με τη Θεσσαλονίκη και το πρότζεκτ επανεκκίνησης του μουσείου πάνω από πέντε χρόνια. Και νομίζω ότι τίθεται αμέσως το ερώτημα: γιατί να στηρίξουμε το μουσείο στη Θεσσαλονίκη; Δεν βρίσκεται στο πιο προφανές σημείο. Δεν είναι το Λονδίνο, ούτε το Παρίσι, ούτε η πιο σημαντική πόλη για τους εποπτεύοντες από άποψη δημόσιας εικόνας. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι που με βοήθησαν και με βοηθούν να αναπτύξω αυτό το μουσείο γνωρίζουν τη μοναδικότητά του. Η συλλογή του Γεώργιου Κωστάκη, που ανήκει στο μουσείο, είναι ένα μοναδικό δείγμα της κληρονομιάς της ρωσικής πρωτοπορίας που βρέθηκε εκτός Ρωσίας.
Σήμερα η ρωσική πρωτοπορία αποτελεί διεθνές σήμα κατατεθέν. Το MOMus-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης -Συλλογή Κωστάκη είναι γνωστό στην επαγγελματική κοινότητα. Στέλνει τακτικά έργα στους καλύτερους μουσειακούς χώρους του κόσμου, όπως το Κέντρο Πομπιντού, το Ίδρυμα Louis Vuitton, το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο κ.λπ. Στο μουσείο έρχονται ειδικοί από όλο τον κόσμο για να εργαστούν με αρχειακό υλικό. Καθήκον μας είναι η προβολή του μουσείου σε ένα ευρύ κοινό, στους τουρίστες, ώστε να γίνει περιζήτητο για τους λάτρεις της τέχνης.
Μέχρι σήμερα, έχουμε δημιουργήσει ένα συμβούλιο εμπειρογνωμόνων, διαμορφώσαμε μια νέα αντίληψη, αναπτύξαμε ένα στρατηγικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη του μουσείου, ένα νέο εκπαιδευτικό και εκθεσιακό πρόγραμμα, στόχος του οποίου είναι η μέγιστη προσέγγιση της συλλογής, σχηματίσαμε ένα διοικητικό συμβούλιο και προσδιορίσαμε τα μελλοντικά σχέδια επιστημονικής-ερευνητικής δραστηριότητες. Το μουσείο φιλοξενεί αυτήν τη στιγμή ένα διεθνές συνέδριο για τη ρωσική πρωτοπορία, που διοργανώνεται σε συνεργασία με το Μουσείο Stedelejk του Άμστερνταμ. Αποκαταστήσαμε επίσης την ενεργή συνεργασία με την Κρατική Πινακοθήκη Τρετιακόφ, η οποία διαθέτει το δεύτερο μέρος της συλλογής Κωστάκη. Διοργανώσαμε πολλές μεγάλες εκθέσεις στα πλαίσια της συλλογής του μουσείου, οι οποίες έγιναν μπλοκμπάστερ.
Εβραϊκό Μουσείο & Κέντρο Ανοχής, Μόσχα
Πιθανώς, για ένα νέο μουσείο είναι πιο εύκολο να αναδιοργανωθεί, να εισάγει νέες τεχνολογίες και προσελκύσει νέους θεατές (το μουσείο της Θεσσαλονίκης δημιουργήθηκε το 1997). Τι γίνεται με ένα παλιό, παραδοσιακό μουσείο; Είναι δυνατόν να το αναγκάσουμε να μπει στο μέλλον;
Τι εστί «νέο», «παλαιό»; Εγώ Θα χώριζα τα μουσεία βάσει άλλων κριτηρίων. Υπάρχουν μουσεία που κατέχουν μια συλλογή, και αυτός είναι ο πλούτος τους. Δουλεύουν με αυτή τη συλλογή, την διατηρούν, την αρχειοθετούν, την εκθέτουν και την εξάγουν. Το μουσείο της Θεσσαλονίκης είναι ένα τέτοιο μουσείο.
Το Εβραϊκό Μουσείο και Κέντρο Ανοχής είναι ένα διαφορετικό μουσείο. Έχει μια μικρή συλλογή, η οποία σχετίζεται με τη μελέτη του εβραϊσμού, αλλά η κύρια οπτική της δουλειάς μας είναι διαφορετική. Το Εβραϊκό Μουσείο υφίσταται εννέα χρόνια, η επόμενη χρονιά είναι επετειακή. Ακόμα, εννέα χρόνια πριν, το Εβραϊκό Μουσείο καθιερώθηκε ως ένα μουσείο προηγμένων τεχνολογιών. Κατά τη δημιουργία της κύριας έκθεσης εφαρμόστηκαν οι πιο πρόσφατες μέθοδοι. Για παράδειγμα, τα πολυμέσα και η τετραδιάστατη πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκαν ενεργά. Η μόνιμη έκθεση είναι μια συνολική εγκατάσταση που αντικατοπτρίζει ένα υβριδικό μοντέλο (ψηφιακό και offline).
Νομίζω ότι σήμερα θα ήταν επίκαιρο και ενδιαφέρον η αναζωογόνηση της μόνιμης έκθεσης με έργα διεθνών σύγχρονων καλλιτεχνών σε διάφορα ΜΜΕ, σαν ένας διάλογος πάνω στα σημαντικά θέματα, τα οποία αγγίζει. Ώστε να δημιουργηθεί ενδιαφέρον για τους επισκέπτες να επανέρχονται ξανά στη μόνιμη έκθεση. Υπάρχουν πολλές επιλογές. Διηγούμαστε την ιστορία του εβραϊκού λαού και του ό,τι συνδέεται με τους Εβραίους που ζουν στον μετασοβιετικό χώρο, που επηρεάζει διαφορετικές πτυχές: πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, γεωγραφικές. Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες αιχμής που εργάζονται σε διάφορα μέσα αγγίζουν συχνά τα ίδια θέματα. Σκοπεύουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τη σύγχρονη τέχνη με βάση το Εβραϊκό Μουσείο, γιατί η σύγχρονη τέχνη είναι ο σωστός φορέας, λαμβάνοντας υπόψη τη νεολαία του μουσείου μας και τις φιλοδοξίες του, την επιθυμία του να είναι ένα μουσείο του μέλλοντος από την άποψη των τελευταίων τεχνολογιών. Μου φαίνεται ότι είναι πολύ φυσικό σε αυτό το μουσείο να ασχολείσαι με διάφορα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των ψηφιακών.
Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον μπορεί να υπάρξουν νέα μουσεία που δεν συνδέονται με καμία συλλογή και θα είναι ενδιαφέροντα και επιτυχημένα;
Ναι, και υπάρχουν ήδη. Αυτό κάνει ήδη το «Garage» και αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Αντιλαμβάνομαι το μουσείο μας ως ένα μουσείο του μέλλοντος, ικανό να ανακαλύψει νέα ονόματα της παγκόσμιας σύγχρονης τέχνης, να παρουσιάσει υπέροχες εκθέσεις και για ένα ευρύ ρωσικό κοινό να δημιουργήσει μοναδικά πρότζεκτ με διεθνή μουσεία και ιδιωτικά ιδρύματα, να συνεισφέρει ειλικρινά στην πολιτιστική παλέτα της χώρας
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο The Art Newspaper Russia τον Νοέμβριο του 2021
TAGS
