Ο εικαστικός καλλιτέχνης μιλάει με τη Βασιλική Τζεβελέκου για τους θεσμούς που πρέπει να ενισχυθούν και για τον ρόλο των επαγγελματιών του χώρου.
«Οι καλλιτέχνες και οι φίλοι τους φέρνουν, πραγματικά, τις νέες δυναμικές στην τέχνη» εκτιμά ο ζωγράφος Ευτύχης Πατσουράκης και υπογραμμίζει την αναγκαιότητα δημιουργίας ισχυρών θεσμών στην Ελλάδα οι οποίοι θα υποστηρίζουν τους καλλιτέχνες και το μεταμοντέρνο έργο τους. «Τα μεγάλα κέντρα του εξωτερικού έχουν ισχύ και δυναμικές στρατηγικές σε όλα τα επίπεδα. Διαθέτουν περισσότερους καλλιτέχνες, μεγαλύτερες και πολυποίκιλες πλατφόρμες κριτικής αλλά και υποδοχής έργων, επιμέλειας, παρουσίασης και σαφώς πολύ μεγαλύτερη αγορά τέχνης. Η ξένη παραγωγή συνήθως φτάνει εδώ σε μικρότερη έκταση, αποσπασματικά και με κάποια σημαντική χρονική απόσταση απ’ την πρώτη της εμφάνιση στο εξωτερικό. Η Ελλάδα της κρίσης ακολουθεί όσο μπορεί. Εδώ υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες φωνές που όμως δε στηρίζονται επαρκώς και έτσι “εξάγονται” συμμετέχοντας, σε ένα ευρύτερο διάλογο, δυσκολότερα και σπανιότερα. Χωρίς θεσμούς που να διαθέτουν διάρκεια και οργανωμένη συλλογική προσπάθεια έχουμε σπασμωδικά αποτελέσματα συνήθως, χωρίς συνέχεια» καταλήγει.
Στην ερώτηση αν οι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας-ανεξαρτησίας, για να αφυπνίσουν με το έργο τους την κοινότητα, σχολιάζει: «Τo αίτημα για ελευθερία και αυτονομία είναι πυρηνικό συστατικό της ανθρώπινης κατάστασης και καθημερινά καλούμαστε όλοι να δώσουμε τις μάχες μας. Και σκέφτομαι πόσο σημαντική είναι η έννοια της κοινότητας.
Μια απ’ τις πιο δυνατές πτυχές ενός έργου είναι, όταν γίνεται απρόσκλητα, χώρος υποδοχής μίας ιδιότυπης κοινότητας ανθρώπων που απλά συγκινούνται από αυτό. Μίας κοινότητας απαρτιζόμενης από μέλη που συνήθως στην αρχή δε γνωρίζονται καν μεταξύ τους. Σαν να συμμετέχεις κι εσύ, με ένα δικό σου αντικείμενο, στο έργο του Daniel Spoerri «Prose Poems» (1959-1960).
Ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, έχει να παλέψει για όλα σχεδόν απ’ την αρχή. Δεν ξέρω αν σήμερα, την εποχή του ψηφιακού ανθρωπισμού και της ανθρώπινης αναβάθμισης, μπορούν οι καλλιτέχνες να μας αφυπνίσουν. Ξέρω όμως ότι πάντα θα βρίσκουν τρόπους να κάνουν έργα που θα μας αφορούν, θα μας συγκινούν και θα καταφέρνουν να μας κρατούν ξύπνιους».
Ερωτώμενος για το πώς διαμορφώνεται ο ρόλος των επιμελητών, των μεγάλων Ιδρυμάτων, των συλλεκτών και της ίδιας της αγοράς στη διαμόρφωση της σύγχρονης τέχνης ο κ. Πατσουράκης παρατηρεί :«Xρειάζεται μια καλοκουρδισμένη αλυσίδα επαγγελματιών του χώρου, θεσμών και πολύ δουλειά, για να αναδειχθεί το νέο. Μετά την πρώτη περίοδο άρνησής του κατά το 19ο αιώνα, η αγορά δυναμικά πια απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα έχει σφιχταγκαλιάσει ό,τι εμφανίζεται στην καλλιτεχνική σκηνή ως νέο, αναγορεύοντάς το ως αντικείμενο επιθυμίας. Είναι αποδεδειγμένο πια πως το νέο έργο δεν αρκεί για να απειληθεί η τάξη του κόσμου αυτού. Ίσα ίσα, το νέο έργο επιβεβαιώνει και αμείβει ένα σφριγηλό μηχανισμό ανάδειξης και επικυρώνει την ισχύ αυτού που το αποκτά.
Σχετικά σπάνια μέσα ή στις παρυφές αυτού του μηχανισμού εμφανίζονται καλλιτέχνες που καταφέρνουν και παράγουν έργα που τον υπερβαίνουν δραματικά και τον διαρρηγνύουν. Κι αυτό δεν είναι κάτι νέο».
TAGS
