Μια έκθεση με έργα καλλιτεχνών της ΑΣΚΤ ξεκίνησε μόλις στον χώρο του Σωτήρη Φέλιου «16 Φωκίωνος Νέγρη».
«Σεισμογράφοι του μέλλοντος». Έτσι περιγράφει τους μαθητές του ο Μάριος Σπηλιόπουλος. Όσοι περάσαμε χθες από την Κυψέλη νιώσαμε αυτό που λέει ο εικαστικός. Υπήρχε παλμός, διάθεση γιορτινή και μια κρυφή συγκίνηση από τον κόσμο που ήρθε στο 16 της Φωκίωνος Νέγρη για να δει μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση. Στην «Αρκαδία» – όπως την ονειρεύτηκε κάτω από τη βουή της Κυψέλης και τη μοιράζεται με το φιλότεχνο κοινό ο συλλέκτης Σωτήρης Φέλιος – εγκαινιάστηκε μια ενότητα έργων που βγήκαν πρόσφατα από το Γ’ Εργαστήριο Ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Εκδηλώσεις σαν κι αυτή δεν είναι συνηθισμένες στην εποχή μας. Καθώς είναι η έκτη χρονιά που φιλοξενούνται σπουδαστικά έργα της Σχολής στον χώρο του συλλέκτη, το γεγονός τείνει να γίνει παράδοση, μια παρηγοριά στην απουσία επίσημων φορέων όπως η Εθνική Πινακοθήκη και οι περιφερειακές πινακοθήκες. Είναι γνωστές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εικαστικοί, προκειμένου να δείξουν τη δουλειά τους (οι αίθουσες φαίνονται αρκετές, αλλά λιγοστές λειτουργούν με επαγγελματισμό). Όταν μάλιστα οι καλλιτέχνες δεν έχουν «χιλιόμετρα στον χώρο», δεν διαθέτουν αντίκρισμα εμπορικό. Πώς λοιπόν να βρεθεί το κατάλληλο βήμα για τους πρωτοεμφανιζόμενους – κι άγνωστους στα εικαστικά μας πράγματα – με μόνο κριτήριο την ποιότητα της δουλειά τους;
Είναι πραγματικά καλή η ιδέα να παρουσιάζεται η δουλειά των νέων ζωγράφων σε ένα τοπόσημο που το αθηναϊκό κοινό έχει συνδέσει με εκθέσεις καταξιωμένων δημιουργών (ενδεικτικό είναι ότι προηγήθηκε η ζωγραφική σοδειά των τελευταίων χρόνων του Στέφανου Δασκαλάκη). Δύσκολα κάποιος επισκέπτεται τις εκθέσεις στην ΑΣΚΤ, εκτός κι αν έχει ειδικό ενδιαφέρον (στις χαώδεις αίθουσες τα έργα συνήθως αραδιάζονται, κάτι που ελπίζουμε θα αλλάξει η επιμελητική υπογραφή του πολύπειρου Χριστόφορου Μαρίνου). Η «Αρκαδία» πάλι, σε μια γειτονιά που σφύζει από ζωή τα τελευταία χρόνια, μοιάζει με φυτώριο που παρέχει γόνιμο έδαφος στους ευέλπιδες καλλιτέχνες. Κι αν μπορούμε να μιλήσουμε για «θεσμό», τότε είναι σημαντικό στο μέλλον να βρει συνέχεια σε δημοτικές πινακοθήκες της επαρχίας, όπου το κοινό – ιδιαίτερα το νεανικό – θα εκπαιδευτεί και η νέα καλλιτεχνική γενιά θα αποκτήσει εκθεσιακή εμπειρία, αυτοπεποίθηση και αναγνωρισιμότητα.
Είναι ένας τρόπος να δούμε τι προτείνουν οι νέοι καλλιτέχνες για την ανανέωση της ζωγραφικής μας όρασης, πώς αποδίδουν την παράσταση με ζωγραφικά μέσα σε μια εποχή που κυριαρχούν τα ψηφιακά εργαλεία. Παράλληλα το μεγάλο, το πλατύ κοινό κι όχι μόνο οι συλλέκτες, μπορεί να αγοράσει έργα σε καλές τιμές. Στην πλειοψηφία τους είναι νέοι δημιουργοί (γεννημένοι, κυρίως, στη δεκαετία του 1980) και τα έργα που παρουσιάζονται, είναι των τελευταίων χρόνων.
Ο Σωτήρης Φέλιος με τον Μάριο Σπηλιόπουλο στα εγκαίνια της έκθεσης
Στην έκθεση κυριαρχεί εύλογα η ζωγραφική, αλλά ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το video που εκπροσωπείται από τρεις καλλιτέχνες (Γ. Νάθενας, Φ. Αγγελάκης, Κ. Τσιτσίγκος). Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στη Δήμητρα Σταυροπούλου που αντιμετωπίζει τα υλικά της με γλυπτική εκφραστικότητα (το έργο με τίτλο «Βαλβίδες»). Και στους 19 εκθέτες (απόφοιτοι 2020-21 και τελειόφοιτοι) δεν φαίνεται η μαθητεία στον Σπηλιόπουλο, όλοι έχουν τραβήξει τον δρόμο τους κι όλες οι τάσεις αντιπροσωπεύονται. Καλλιτέχνες, γνωστοί από προηγούμενη δουλειά τους, υπάρχουν. Ο Άγγελος Μεργές αντλεί από το ρεαλισμό, χωρίς να γίνει η τέχνη του περιγραφική. Παλιότερες σκηνές του μου θύμιζαν τον Νεοϋορκέζο Dan Witz, αλλά ο Μεργές δίνει έμφαση στην ατμόσφαιρα, παρά στο δέσιμο της σύνθεσης. Είναι μια παρουσία αξιόλογη που δείχνει ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Δεμένος με την πραγματικότητα είναι και ο Πρόδρομος Χαραλαμπίδης που αρέσκεται σε εξωτερικά βραδινά θέματα. Επιλέγει να τα δείχνει με μία φωταύγεια που έχει πρωταρχικό ρόλο. Ίσως, όμως, το χρώμα μέσα στο έργο παρουσιάζεται περισσότερο σαν αυτοσκοπός, παρά σαν εκφραστικό μέσο. Σε κάθε περίπτωση δείχνει ότι έχει δυνατότητες και θα ήθελα να τον δω σε μια ευρύτερη γκάμα θεμάτων. Σε pop έντονα χρώματα κι ο Αλέξανδρος Αλεκίδης που είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις στην έκθεση. Πολύ ενδιαφέρον κομμάτι το έργο του Ορφέα Μπάτσιου, με μια παλέτα συγκρατημένη αλλά χυμώδη, που οδηγεί σε ένα προσωπικό εξπρεσιονιστικό κλίμα (μας θύμισε πρώιμα έργα του Τ. Μαντζαβίνου).
Το χτίσιμο της μορφής του Δημήτρη Ευσταθίου έχει μορφικές αρετές και μια ευαισθησία στο χρώμα όπως διαγράφεται γεωμετρικά πίσω από τη φιγούρα. Η ιδέα που είχε στο «ανάμεσα» του ζωγραφικού χώρου παρουσιάζει ενδιαφέρον. Χαρήκαμε και τη δουλειά του Φίλιππου Κούτρικα που απέδωσε τη σύλληψη του ονείρου σε μία σύνθεση έξω από τη σχηματοποίηση των μορφών. Με χρώμα έντονο, χυμώδες που απλώνεται ως ξέσπασμα επάνω στον καμβά, επιβάλλεται η μπλε «Άβυσσος» της Θεοδώρας Βασιλειάδου.
Διάρκεια έως 2 Ιουλίου. Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη – Σάββατο, 16:00-20:00, (κλειστά 22-25 Ιουνίου). 16 Φωκίωνος Νέγρη
TAGS
