Πριν από 13 χρόνια ο εικαστικός παρουσίασε σε αποκλειστικότητα μια σειρά έργων στα «Νέα της Τέχνης»
«Επειδή μ’ αρέσει να γυρίζω στην Ελλάδα, θέλω να κυνηγάω πράγματα τα οποία με γοητεύουν. Και αυτά είναι εγκαταλελειμμένα χωριά όπου παλιά ζούσαν οι άνθρωποι. Και τώρα είναι μια πόρτα ρημαγμένη και σκουριασμένα αντικείμενα. Έτσι λοιπόν σε μια τελευταία μου εκδρομή στην Ξάνθη, βρέθηκα στη Βιστωνίδα λίμνη όπου στην άκρη της ήταν αραγμένα καμιά δεκαριά ψαροκάικα, μάλλον ήταν εκτός εργασίας πια, εγκαταλελειμμένα. Είχαν ένα μοτίβο για το τράβηγμα των διχτυών και ήταν λίγο πολύ ίδιο, σε μέγεθος διέφεραν και όλα μαζί ήταν σαν δασάκι. Και αυτό με γοήτευσε. Η επανάληψη μιας σκουριάς στρογγυλής σε ξύλο, μιας βάρκας σχεδόν σαπισμένης…»
Έτσι περιέγραψε ο Σωτήρης Σόρογκας την έμπνευση για αυτή τη σειρά έργων που δημοσιεύθηκαν στα «Νέα της Τέχνης» σε πρώτη αποκλειστική παρουσίαση τον Φεβρουάριο του 2009 και που ο ίδιος ονομάζει «διάλογο με τα πράγματα που αναχωρούν. Ήταν μέρος μιας δουλειάς που αποτελούσε μετάβαση σε μια νέα εργασία με θαλάσσια ξύλα.
Κάποια από αυτά τα έργα «θαλάσσια ξύλα και τα σαπιοκάκα» μπορείτε να τα θαυμάσετε τώρα (και μέχρι τις 17 Απριλίου), μαζί με τις άλλες ενότητες του έργου του ζωγράφου, τα Ανοίγματα, τις Πέτρες, τα Άλογα και τα Πορτραίτα, στην μεγάλη έκθεση «Σωτήρης Σόρογκας – Ο χρόνος της μνήμης στον εικαστικό λόγο του», στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή.
Δείτε και διαβάστε όλο το άρθρο στο αρχείο των «Νέων της Τέχνης» εδώ.
TAGS
