Η Αλεξάνδρα Κοροξενίδη γράφει για την έκθεση «Μετά το Ηλιοβασίλεμα» όπου κυριαρχούν οι επεμβάσεις σε τζιν ύφασμα και τα φώτα νέον.
Ο σύγχρονος άνθρωπος που συγκροτεί και συγκροτείται από την αστική εμπειρία, το πώς κατανοεί και δημιουργεί με βιωματικό τρόπο σχέσεις ανάμεσα στα θραύσματα εικόνων, αναμνήσεων και ιστοριών – προσωπικών και συλλογικών – που συνυπάρχουν σε μία πόλη, η έννοια της συγκατοίκησης ως κάτι δυναμικό, ενσυνείδητο, ρευστό και υβριδικό, η αναζήτηση εντέλει για μία αίσθηση του ανήκειν απασχολούν τον Ανέστη Ιωάννου και προσδιορίζουν την έκθεσή του «Μετά το Ηλιοβασίλεμα» στην γκαλερί Crux και σε επιμέλεια της Κατερίνας Νίκου.
Ο άνθρωπος δεν αναπαρίσταται αλλά είναι ο κεντρικός αφηγητής και το σημείο αναφοράς των έργων. Πίσω από το ποίημα που συνέταξε ο καλλιτέχνης ως μία μορφή σύγχρονης επιγραφής πάνω σε ένα «χαλί» από τζιν βρίσκεται η φωνή του που αναζητά μία σχέση με τον άλλο, και με τους προγόνους, μία σχέση ανάμεσα στο εγώ και το εμείς, το προσωπικό και το συλλογικό, το πριν και το τώρα. Ο άνθρωπος είναι επίσης έμμεσα παρόν μέσα από τα καθημερινά, χρηστικά και ευτελή αντικείμενα που τα έργα παρουσιάζουν αλλά και λόγω της υπόμνησης μίας σωματικότητας καταρχήν από την χρήση του τζιν υφάσματος που αποτελεί και τον καμβά των έργων. Η σωματικότητα όμως υπάρχει κυρίως μέσω της υλικότητας που αποπνέουν τα έργα, της αίσθησης ότι η ζωγραφική είναι ένα αντικείμενο και όχι ένα παράθυρο σε έναν κόσμο αλλά μία διαδικασία που προκύπτει αφενός μέσα από το βίωμα, την παρατήρηση και τον χειρισμό των υλικών και αντικειμένων που «κατοικούν» στο περιβάλλον του ζωγράφου και αφετέρου από τον χειρισμό και τον συνδυασμό διαφορετικών τεχνικών. Πάνω στο τζιν ύφασμα (μία ενσυνείδητη επιλογή που παραπέμπει σε μία συνένωση, σε ένα ύφασμα που έχει συνδεθεί με ένα ρούχο που υπερβαίνει τις κοινωνικές διαφορές ενώ ταυτόχρονα υποδηλώνει την καθημερινότητα αλλά και την φθορά), ο καλλιτέχνης «φανερώνει» με το να ζωγραφίζει όχι με πινέλο αλλά ξεβάφοντας το τζιν/καμβά με χλωρίνη – δηλαδή αφαιρώντας και δημιουργώντας κάτι νέο μέσα από την φθορά και την αλλοίωση – σχεδιάζοντας περιγράμματα αντικείμενων, ή επικολλώντας εκτυπώσεις από φωτογραφίες αντικειμένων που τραβά από το χώρο του εργαστηρίου του.
Προηγείται η παρατήρηση των αντικειμένων που ο καλλιτέχνης συλλέγει, εντοπίζει και αγγίζει. Η ζωγραφική ως δημιουργική πράξη δεν διαχωρίζεται από το βίωμα (κα αντίστροφα η ζωή είναι δημιουργική και αναπτύσσεται μέσα από νέες ευφάνταστες σχέσεις) το οποίο χτίζεται καθημερινά αλλά και που υπάρχει στο αστικό τοπίο ως χνάρια και ανάμνηση.
Το αστικό τοπίο και η αστική εμπειρία είναι τόσο νοητική όσο και πραγματική, είναι η συνάντηση του προσωπικού χώρου με τον εξωτερικό χώρο, ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στο μέσα και το έξω, το προσωπικό και το συλλογικό. Με κυριολεκτικούς όρους είναι το ακάλυπτο της πολυκατοικίας στο εργαστήριο του καλλιτέχνη, ένας μικρόκοσμος από αντικείμενα προσωπικά ή πεταμένα που φέρουν απάνω τους ιστορίες ανθρώπων και τόπος μίας παλαιάς μπανανιάς που αποτελεί και το επανερχόμενο μοτίβο στα έργα του καλλιτέχνη. Είναι ίσως επίσης ο χώρος του μαύρου (που δεν είναι ποτέ απόλυτα μαύρο αλλά το πολύ σκούρο μπλε του τζιν) «μετά το ηλιοβασίλεμα» όταν το φως δύει και το χρώμα προκύπτει από το τεχνητό φως, από τις επιγραφές της πόλης, από όλα όσα εντυπώθηκαν κατά την διάρκεια της ημέρας.

“Flowerpots at Home”
Διακριτή και ιδιαίτερη είναι η χρήση του νέον. Στο «Stray Dog», το νέον σχηματίζει το περίγραμμα ενός σκύλου, γίνεται πινελιά, ενσωματώνεται στην επιφάνεια, είναι ένα ίχνος, όπως ίχνος είναι και το περίγραμμα της μπανανιάς που εδώ μοιάζει σαν εσοχή και χάραξη πάνω σε μία εύπλαστη επιφάνεια. Το οπτικό αποτέλεσμα του νέον είναι παράξενο, διαταράσσει κάπως την ισορροπία του πίνακα όμως η χειρονομία είναι τολμηρή, σύγχρονη και ενδιαφέρουσα ως προς το πώς εννοεί την ανάμνηση, ως κάτι που προβάλλει λαμπερή ή κάτι που εντυπώνεται. Υπάρχει επίσης ένα παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στο ανεξίτηλο και το εφήμερο, ανάμεσα στην εσωστρέφεια και την εξωστρέφεια, το έξω και μέσα.
Στο μοναδικό γλυπτό της έκθεσης, το νέον σχηματίζει λουλούδια που φυτρώνουν μέσα από έναν όγκο που μπετόν, μία βάση που μοιάζει με έτοιμο αντικείμενο αλλά που είναι γλυπτό καμωμένο ώστε να μιμείται το μπετόν της πόλης. Το τεχνητό συναντά το φυσικό στοιχείο. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο καλλιτέχνης μεταβάλλει το τετριμμένο σε κάτι ποιητικό και δημιουργικό, σε φορείς ζωής και νοημάτων, μεταβάλλει εδώ ένα υλικό συνυφασμένο με τις εμπορικές σημάνσεις σε φωτεινό λουλούδι, σε ζωή (όπως και στο «Stray Dog», που το νέον σχηματίζει ένα όν, τον αδέσποτο σπίτι και αντι-ήρωα της πόλης) που εκτός των άλλων φυτρώνει μέσα από το άνυδρο, σκληρό και άχρωμο μπετόν το οποίο όμως και αυτό με την σειρά του μοιάζει έχει την επιβλητικότητα ενός αρχαίου ερειπίου. Το έργο αποπνέει αυτή την συνύπαρξη ευαισθησίας, τρυφερότητας και δυναμισμού, την ζωτικότητα και τον στοχασμό, την παρατήρηση και την ησυχία, την κίνηση και την δράση, την εξερεύνηση ως μία διαρκή και ανοιχτή διαδικασία, μία διεργασία νοητική αλλά και υλική που υπάρχει σε όλα τα έργα. Σε άλλα έργα οι μπανανιές ή τα φυτά που ζουν μέσα σε γλάστρες είναι και αυτά μία μεταφορά της ζωής έτσι όπως εκτυλίσσεται στην αστική συνθήκη, σε αυτή την συνάντηση του έξω και του μέσα που έχει στιγμές μίας αόριστης νοσταλγίας, ίσως την νοσταλγία για κάτι που παραμένει ημιτελές, την μελαγχολία της φθοράς αλλά κυρίως τον νεανικό παλμό και την όρεξη που χαρακτηρίζει τον κάτοικο της πόλης που επιζητά να κατανοήσει το ρευστό και ποικίλο σε ερεθίσματα περιβάλλον του. Η ζωγραφική του Ιωάννου είναι η μεταφορά της σύγχρονης αστικής συνθήκης, ένα τοπίο-ψυχογράφημα και μια ζωγραφική πρόταση που έχει στοιχεία γνώριμα και φρέσκια ματιά.
(Παράλληλα με την ατομική αυτή έκθεση και στον ίδιο χώρο ενεργοποιείται η έκθεση (επίσης σε επιμέλεια της Κατερίνα Νίκου) «A poem for you», με αναρτημένα ή ηχογραφημένα ποιήματα που έγραψαν άλλοι καλλιτέχνες ως συνέχεια του ποιήματος του καλλιτέχνη πάνω στο χαλί).
Η έκθεση του Ανέστη Ιωάννου «Μετά το Ηλιοβασίλεμα» στην Crux Galerie θα λειτουργεί μέχρι τις 30 Οκτωβρίου.
Crux Galerie, Σέκερη 4, 2130458911 www.cruxgalerie.com Επισκέψεις κατόπιν ραντεβού.