Τέσσερα βράδια όπου μια πρακτική για την ηχητική αντίληψη μετουσιώνεται σε χορογραφία

 Αν έχετε έρθει σε επαφή με τις έννοιες «Deep Listening» (βαθιά ακρόαση) και «Sonic awareness» (ηχητική επίγνωση) πιθανότατα θα γνωρίζετε, ότι είναι αποτέλεσμα της μακρόχρονης ενασχόλησης και εστίασης της Αμερικανίδας συνθέτριας Pauline Oliveros (1932 – 2016) – μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας της σύγχρονης πειραματικής μουσικής – με την ηχητική αντίληψη. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι,  το «Deep Listening» επινοήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης σε μια ιστορική υπόγεια δεξαμενή (με απίστευτη αντήχηση) στην Ουάσιγκτον, και είναι ένας όρος που ξεκίνησε ως λογοπαίγνιο για να εξελιχθεί σε «μια αισθητική που βασίζεται σε αρχές αυτοσχεδιασμού, ηλεκτρονικής μουσικής, τελετουργίας, διδασκαλίας και διαλογισμού η οποία έχει σχεδιαστεί για να εμπνεύσει τους ερμηνευτές να εξασκήσουν την τέχνη του να ακούνε και να ανταποκρίνονται στις περιβαλλοντικές συνθήκες σε καταστάσεις σόλο και συνόλου».

Η παράσταση «Make any sound Make any sound move Make any sound move us» που παρουσιάζεται από τις 24 έως τις 27 Φεβρουαρίου στο θέατρο Θησείον σε χορογραφία της Ίριδας Καραγιάν έχει ως πηγή έμπνευσης την προσέγγιση και την εξερεύνηση στις πρακτικές της Oliveros (ειδικά του deep listening και της συλλογής Sonic Meditations) που εστιάζουν μεταξύ άλλων στην ηχητική αντίληψη, την ευαισθησία και την οξυμένη προσοχή μέσω της ενδυνάμωσης της ακρόασης. Πρακτικές για το πως μπορεί κανείς να διευρύνει την προσοχή και την αντιληπτικότητα του σε όλο το εύρος των ήχων και της ακρόασης. Ουσιαστικά, να ακούσει βαθύτερα.

Πως όμως «μεταφέρονται» αυτές οι πρακτικές σε μια παράσταση χορού; Η χορογράφος εργάστηκε με τις τρεις χορεύτριες έτσι ώστε να εφαρμοστεί η πρακτική του Deep Listening στο πώς ακούμε και αισθανόμαστε το σώμα, στο πώς φανταζόμαστε την κίνηση, στο πώς κινούμαστε και παρατηρούμε ό,τι υπάρχει και ό,τι διαμορφώνεται γύρω μας. Το σημαντικό για αυτήν είναι ο κοινός και ισοδύναμος τρόπος με τον οποίον το σώμα, τα σώματα, ο χώρος και ο χρόνος δέχονται ή δημιουργούν την κίνηση και αλληλοεπιδρούν σε αυτήν.

Έχοντας ως κύριο αντικείμενο έρευνας και δημιουργίας τα όρια και τις δυνατότητες του σώματος, η Καραγιάν, μέσα πάντα από τη θεωρία και πρακτική της Oliveros που λειτούργησε ως αφετηρία, επικεντρώνεται ταυτόχρονα στο προσχεδιασμένο και στο μη προσχεδιασμένο, ενθαρρύνοντας το δεύτερο να αναδυθεί.

Μέσα σε αυτή την συνθήκη, η Ιωάννα Παρασκευοπούλου, η Χριστίνα Καραγιάννη και η Σωτηρία Κουτσοπέτρου παρατηρούν μέσω των αισθήσεων, αφουγκράζονται το περιβάλλον, και ενεργοποιούν τη φαντασία τους, καθώς βουτάνε και αφήνονται σε μια συνθήκη συνεχούς ροής. Δοκιμάζουν πως μπορούν να αναπτύξουν μια διευρυμένη συνειδητότητα σχετικά με το πως κινούνται στο χώρο, αντηχούν και συνηχούν.

Η μουσική της παράστασης είναι του Νίκου Βελιώτη και οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου.

Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, 24 έως  27 Φεβρουαρίου, 21:00

TAGS

Θύμιος Νικολόπουλος

Δείτε όλα τα άρθρα του συντάκτη