Άποψη interface του www.courtyard.space Ένα εξελισσόμενο εγχείρημα πειραματίζεται με την εμπειρία του χώρου.
Απο την Δανάη Γιαννόγλου
Τα τελευταία δύο χρόνια ο κόσμος της τέχνης έχει αναζητήσει κάθε τρόπο να μεταφέρει τη φυσική εμπειρία στον ψηφιακό κόσμο σε μια προσπάθεια να κινηθεί συνδυαστικά με τους περιορισμούς της πανδημίας. Με το πέρας των μηνών και το σταδιακό άνοιγμα των εκθέσεων και εκδηλώσεων, οι διαδικτυακές πλατφόρμες που δημιουργήθηκαν άλλαξαν χαρακτήρα έγιναν συμπληρωματικές ή ατρόφησαν.
Το courtyard, η online πλατφόρμα σε παραγωγή της γκαλερί Rodeo και σε επιμέλεια του Πάνου Φουρτουλάκη, είναι ένα σπάνιο παράδειγμα διαχείρισης του ψηφιακού χώρου που, παρότι απορρέει εμμέσως από τις παραπάνω συνθήκες, καταφέρνει να αρθρώσει έναν διαφορετικό λόγο ο οποίος απαντά με ουσιαστικό και καινοτόμο τρόπο σε σημερινούς προβληματισμούς γύρω από τις συνθήκες θέασης.
Η δημιουργία του courtyard υπήρξε απόρροια συζητήσεων με τους καλλιτέχνες της γκαλερί κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σκέψεων σχετικά με την αντίσταση στην εμπορευματοποίηση του ψηφιακού χώρου από την αγορά τέχνης, αλλά και ζητημάτων που αφορούν τα online viewing rooms και την αναπαράσταση του φυσικού χώρου. Στόχος του project ήταν το online περιβάλλον να αντιμετωπίζεται ως το μέσο καθαυτό και η εμπειρία του επισκέπτη να είναι φτιαγμένη για την οθόνη όπως και τα έργα που αποτελούν νέες αναθέσεις.
Ο ιστότοπος είναι δομημένος, έτσι ώστε να ενισχύει την αίσθηση της ανακάλυψης, ακόμα και της έκπληξης. Κουνώντας, λοιπόν, τον κέρσορα προς κάθε κατεύθυνση, ο επισκέπτης περιηγείται και γνωρίζει τον «χώρο» με τον ίδιο τρόπο που κανείς θα περιηγείτο σε μια αυλή – εξού και το όνομα της πλατφόρμας.
Σύμφωνα με τον Πάνο Φουρτουλάκη, τo courtyard είναι ένα project ριζωματικό, λειτουργεί συνειρμικά και έχει σκοπό να κάνει τον θεατή να βιώσει τον χώρο με τον δικό του τρόπο. «Η εμπειρία του online περιβάλλοντος είναι συχνά αποσπασματική. Θέλαμε έναν χώρο όπου ο καθένας να μπορεί να “πάρει” τον χρόνο του, να μπορεί να φτιάξει τις δικές του αφηγήσεις».
Το courtyard εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 2022, με το έργο Locus/Lacuna της resident καλλιτέχνιδος της Rodeo, Nour Mobarak, η οποία μέσα από την πρακτική της προσεγγίζει τη μνήμη και τη φθορά της και θα παρουσιάσει τη δουλειά της στην γκαλερί μέσα στο 2023. Όπως τονίζει ο Φουρτουλάκης, η δομή του έργου Locus/Lacuna είναι ιδιαιτέρως αντιπροσωπευτική του τρόπου με τον οποίο ολόκληρο το εγχείρημα λειτουργεί, μέσα από συνειρμούς και με το καθένα πρότζεκτ να οδηγεί στο επόμενο. Παράλληλα με τις καινούριες παραγωγές, ο χώρος αναβιώνει και παρουσιάσεις ήδη υπαρχόντων έργων, όπως η σειρά έργων κινούμενης εικόνας «Τarahi» (2006-2007) της Χάρις Επαμεινώνδα, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο σύνολο της στο courtyard, αλλά και μια επιλογή έργων από τη σειρά «Εrase» (2006-2009) του Ευτύχη Πατσουράκη.
Όλα τα έργα – πλην λίγων εξαιρέσεων – παραμένουν online, δημιουργώντας ένα παλίμψηστο που θα βαθαίνει διαρκώς και θα δημιουργεί διακλαδώσεις στα ψηφιακά μονοπάτια που ο επισκέπτης θα μπορεί να ακολουθήσει. Εκτός από τα έργα που φιλοξενούνται, το courtyard αποσκοπεί και στην παραγωγή νέων κειμένων που «απαντούν» σε καλλιτεχνικές πρακτικές, όπως το καινούριο κείμενο της Chus Martinez σχετικά με το έργο του ζωγράφου Γιάννη Mανιατάκου (1935 – 2017).
«Με τον ίδιο τρόπο που μια έκθεση στον φυσικό χώρο λαμβάνει υπόψιν της τη συνθήκη, έτσι και με το courtyard σκεφτόμαστε διαρκώς το πλαίσιό του. Η εγγύτητα και η οικειότητα με την οποία θα προσεγγισθεί το έργο και η πλατφόρμα, λόγω του γεγονότος
ότι η εμπειρία θέασης συμβαίνει συνήθως στον οικιακό χώρο, δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε και το γεγονός πως, σε αντίθεση με την έκθεση σε μια γκαλερί, με το courtyard απευθυνόμαστε σε έναν επισκέπτη τη φορά».
Για τη νέα χρονιά το courtyard ετοιμάζει καινούρια projects και συνεργασίες. Όσο η πλατφόρμα θα μεγαλώνει με νέα πειραματικά εγχειρήματα, το σκεπτικό είναι ο επισκέπτης να βαθαίνει ακόμα περισσότερο την εμπειρία του παραμένοντας ταυτόχρονα όμως , πάντα ενεργός.
Μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα με ένα κλίκ εδώ
TAGS
