Μάρω Φασουλή, Χωρίς Τίτλο, 2019 35 καλλιτέχνες συμμετέχουν σε μια έκθεση που ερευνά το παρόν του παρελθόντος μας.
Την Τρίτη 18 Ιανουαρίου ξεκινάει στην Τεχνόπολη η «Ειδύλλια οδός», μια έκθεση σύγχρονης τέχνης με έργα 35 καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, καλλιτέχνες οι οποίοι αντιπροσωπεύουν διαφορετικές γενιές αλλά έχουν ένα κοινό στοιχείο, που δεν είναι άλλο από τα υλικά που έχουν χρησιμοποιήσει για τα έργα τους. Και δεν μιλάμε για καμβάδες και ακρυλικά…
Πριν απευθυνθώ στη Μαρία Μαραγκού, ιστορικό τέχνης, Διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, η οποία εμπνεύσθηκε και επιμελείται την έκθεση, περιεργάστηκα λίγο τα εκθέματα: Ανάμεσα τους τα πυκνό κόκκινο κέντημα της Βασιλικής Λευκαδίτη, οι πολύχρωμη ταπισερί της Ζωής Γαϊτανίδη, η φωλίά –«Τρόπαιο» του Παντελή Χανδρή ή η κατασκευή «Νίκη της Σαμοθράκης» της Nobuko Tsuchiya από μια σειρά ετερόκλητα υλικά. Δίπλα τους έργα του Ανέστη Ιωάννου, της Δέσποινας Μεϊμάρογλου, του Δημήτρη Αντωνίτση, του Πάνου Φαμέλη… Γενικά σε όλο το φάσμα της έκθεσης συναντάμε χώμα, μαλλί, καλάμια, υφάσματα, άχυρα, κλωστές και βελόνες, αργαλειούς… Από πού έρχονται όλα αυτά;
«Δρόμοι σημερινοί, δρόμοι 25 αιώνων. Οδός Παναθηναίων, Τριπόδων, Λεωκορίου, Διπύλου, Ειδύλλια. Ένα πέρασμα προς τον Πειραιά, την Ελευσίνα, προς τα προάστια της πόλης, από τις Ήριες Πύλες ή την Ιερά Οδό….» Η έννοια της οδού, του δρόμου όπου διακινούνται – και τότες και τώρα και πάντα – αγαθά και εμπορεύματα, είναι ένα από τα κλειδιά που αποκωδικοποιούν το κόσνεπτ της έκθεσης. Ένα κόνσπεπτ που γεννήθηκε και διαμορφώθηκε στο μυαλό της Μαρίας Μαραγκού, ακριβώς στο δρόμο, πριν από σχεδόν δυο χρόνια, στην πρώτη καραντίνα τότε που στέλναμε SMS για να βγούμε από το σπίτι μας. Εδώ όπως μου λέει η ίδια αναζητήθηκε η απάντηση στην ερώτηση ««τι περνούσε κάποτε από τους αρχαίους δρόμους και ποια από αυτά τα υλικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν σήμερα στα σύγχρονα έργα».
Adrián Villar Rojas, Untitled (from the series “What Fire Has Brought To Me”), 2008-11, Ευγενική παραχώρηση της Συλλογής Δ. Δασκαλόπουλου
«Τα τελευταία δύο χρόνια είμαι ερωτευμένη με την Ειδύλλια Οδό και τους καλλιτέχνες της» μας λέει η Μαρία Μαραγκού. «Η ιδέα γεννήθηκε στη διάρκεια του πρώτου εγκλεισμού, περπατώντας στους δρόμους της παλιάς Αθήνας με τον Φιντέλ, τον σκυλάκο μου. Τα τελευταία χρόνια, ομολογώ ότι με απασχολούσε το ζήτημα των απτών υλικών. που μπορείς να τα αγγίξεις και να τα νιώσεις στην αφή σου, εκτός από την όραση. Με έχει επηρεάσει προς αυτή την κατεύθυνση η φιλία μου με τον Blind Adam (Θάνο Κυριακίδη) αναζητώντας χώρους για την έκθεσή του στις Κατακόμβες της Ρωσικής Εκκλησίας, αλλά και βλέποντας έργα που ο ίδιος έπρεπε να αγγίξει για να τα αισθανθεί. Επιπλέον με έχει κουράσει να βλέπω έργα διαδικτυακά. Διαφορετικό είναι το σαρίκι του ηλικιωμένου Ρέμπραντ στη φωτογραφία ή την εικόνα από ό. τι στην πραγματικότητα».
Αναρωτιέμαι αν η επιλογή των καλλιτεχνών και των έργων τους, πέρα από το πρίσμα της έννοιας του «δρόμου» και των υλικών που διακινούνταν πάντα μέσα από αυτούς είναι και μια νύξη για να ξαναδούμε κάποια πράγματα στην τέχνη από την αρχή. Η Μαρία Μαραγκού μου το ξεκόβει: «Όχι, δεν επιθυμώ να ξαναδούμε τίποτα από την αρχή. Δεν μπορώ παρά να σέβομαι και να αγαπώ την ιστορία της τέχνης και ότι μας κληροδότησε το παρελθόν αλλά και να γνωρίζω καλά ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση. Η νύξη δεν είναι να δούμε πράγματα από την αρχή αλλά να πιστέψουμε σε μας και τις αξίες μας».
Την ρωτώ αν αυτή η ποικιλομορφία της έκθεσης αντανακλά και το σύγχρονο πολυπολιτισμικό πρόσωπο της πόλης. «Η ποικιλομορφία των υλικών, σε σχέση με την ιστορικότητά τους, θα μπορούσε να υπάρχει σε οποιαδήποτε περιοχή της Μεσογείου» απαντά. «Ζω στην Αθήνα, αγαπώ την Αθήνα, αναφέρομαι στην Αθήνα. Και βέβαια σέβομαι και αντλώ, από την πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας».
Η έκθεση «Ειδύλλια Οδός» στην Τεχνόπολη (Μηχανουργείο και προαύλιο Μηχανουργειο) του Δήμου Αθηναίων, σε σύλληψη-επιμέλεια της Μαρίας Μαραγκού και υλοποιημένη από 35 καλλιτέχνες, θα διαρκέσει από τις 18 Ιανουαρίου έως τις 6 Μαρτίου,
TAGS
