Φώτο-τεστ από νέο πρότζεκτ σε στάδιο προπαραγωγής, 2020 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τ. 250 των ΝτΤ (Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2020)
Τα βίντεό του μιλούν για καταστάσεις αβεβαιότητας και αδιεξόδου, για ένα ατέρμονο, δυστοπικό παρόν. Πραγματεύονται το ανοίκειο, τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον αυτο-έλεγχο και τον έλεγχο που ασυνείδητα μάς εξασκείται, μια περίεργη κατάσταση αναμονής, εντέλει, μια μετέωρη συνθήκη που περιλαμβάνει τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα, τη φαντασία και το «επιστημονικό πείραμα».
Έχοντας αφουγκραστεί τη σύγχρονη ψυχοπαθολογία πολύ πριν την τρέχουσα πανδημία, ο Δρίβας δημιουργεί τρία νέα έργα για την ατμόσφαιρα απόκοσμου εγκλωβισμού, υπόγειας έντασης, συναισθηματικής αυτοσυγκράτησης και ανασφάλειας. Θα παρουσιαστούν σε επιμέλεια της Άννας-Μαρίας Κάντα, στο πλαίσιο του προγράμματος του annex M που διευθύνει η Άννα Καφέτση.
Φώτο-τεστ από νέο πρότζεκτ σε στάδιο προπαραγωγής 2020
Στο Aeonium παρακολουθούμε 5 μονολόγους σε 5 οθόνες. Μέσα σε ένα θερμοκήπιο, οι χαρακτήρες του μιλούν για κάτι που δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ αλλά μοιάζει λογικό, ενώ ξεριζώνουν και ξαναφυτεύουν φυτά, σαν παγιδευμένοι σε μια επανάληψη που δεν καταλήγει πουθενά. Υπάρχει μια αόριστη απειλή, μια ένταση που χτίζεται σταδιακά χωρίς να εκτονώνεται.
Στην έκθεση θα δούμε και την ταινία Empirical Data που είχε παρουσιάσει το 2009 στο ΕΜΣΤ, σε μία δικάναλη προβολή μαζί με τη «συνέχεια» του έργου, στην οποία ο ίδιος ηθοποιός ξετυλίγει την ιστορία του ως Γεωργιανού μετανάστη 10 χρόνια μετά την άφιξή του στην Ελλάδα. Το ζήτημα του ξένου, που τέθηκε και στο έργο του στην Μπιενάλε της Βενετίας, συνδέεται με το ανοίκειο, με μια «άλλη πλευρά» που δεν βρίσκεται μόνο έξω από εμάς αλλά υπάρχει και σε εκείνο το άγνωστο που κατοικεί εντός μας.
Την έκθεση ολοκληρώνει το Kaizo, ένα είδος βιντεο-αντικειμένου, με δύο οθόνες, που συνδέει τη φωτογραφία με το ποιητικό κείμενο.
Empirical Data 2.0″, 2019
Σπάνια οι προβολές του Δρίβα παρουσιάζονται σε ανοιχτό χώρο, γεγονός το οποίο προσθέτει μια άλλη διάσταση στο αίσθημα αβεβαιότητας που τα έργα του διαχειρίζονται. Αν στην πανδημία ο εξωτερικός χώρος μετατράπηκε από περιβάλλον ελευθερίας σε πεδίο κινδύνου και ο εσωτερικός σε τόπο παγίδευσης αλλά και ασφάλειας, τότε εσωτερικός και εξωτερικός χώρος δεν είναι παρά η προβολή ενός ενιαίου ψυχικού κόσμου. Ο έξω χώρος είναι συλλογικός αλλά και ατομικός.
Μέσα από καθαρά, μεγάλα πλάνα, άδεια και αποστειρωμένα περιβάλλοντα, ο καλλιτέχνης «παγιδεύει» το κοινό σε μια απροσδιόριστη πραγματικότητα, αφού πρωταγωνιστής του θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Επιθυμεί να μεταδώσει στον θεατή το αίσθημα της παγίδευσης σε ένα λαβύρινθο, ταυτόχρονα όμως μιλά για «μικρές σχισμές», διαφυγές που μπορεί κανείς να βρει εντός του και μέσα στα ίδια τα γεγονότα.
Γιώργος Δρίβας, Δομές συναισθημάτων / Κήπος Μεγάρου Μουσικής Αθηνών Μέχρι 20 Σεπτεμβρίου
TAGS
