Portrait of David Lynch, photography by Josh Telles Το εικαστικό έργο των τελευταίων ετών του μεγάλου σκηνοθέτη παρουσιάζεται ταυτόχρονα σε δύο γκαλερί από τον Νοέμβριο.
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον David Lynch ως κινηματογραφικό σκηνοθέτη. Για την ακρίβεια ως έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς (ο σημαντικότερος λένε κάποιοι κριτικοί), με κάθε του ταινία, από το «Eraserhead» και το «Elephant Man» μέχρι την τριλογία «Lost Highway», «Mullholland Drive» και «Inland Empire» να είναι σταθμός για την 7η τέχνη. Ορισμένοι πιθανότατα γνωρίζουμε και την αξιόλογη μουσική του δραστηριότητα. Όμως ο πολυσχιδής καλλιτέχνης από τη Μοντάνα έχει (σιγά μην του ξέφευγε) και την ιδιότητα του εικαστικού. Και μάλιστα από εκεί ξεκίνησε.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο νεαρός Lynch σπούδασε ζωγραφική και όπως έχει δηλώσει το χρώμα τον είχε προβληματίσει ιδιάιτερα καθώς το θεωρούσε πολύ περιοριστικό. «Όσο πιο πολύ μαύρο βάζεις σε έναν πίνακα» έλεγε «τόσο πιο ονειρικός γίνεται. Το μαύρο έχει βάθος!». Μεγάλος θαυμαστής του Φράνσις Μπέικον, ο Λιντς δηλώνει ότι ενώ στους αγαπημένους του ζωγράφους εκτιμά ορισμένες περιόδους, στον Μπέικον του αρέσει καθετί που ζωγράφισε.
Το 2007 έγινε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση με τίτλο «The Air is on Fire» στο Fondation Cartier του Παρισιού όπου ο Lynch παρουσίασε ζωγραφική, φωτογραφία, σχέδια, βίντεο και ηχητικά έργα ενώ παράλληλα έγιναν και μια σειρά από εκδηλώσεις, παραστάσεις και συναυλίες. Άλλη μια έκθεση με τίτλο «The Unified Field» έκθεση έγινε το 2014 στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια ενώ από το 2011 ο Lynch εκθέτει στην γκαλερί Kayne Griffin Corcoran του Λος Άντζελες, η οποία από φέτος συγχωνεύτηκε με την Pace Gallerie.
Πριν από λίγες ημέρες, ο επικεφαλής της Pace, Marc Glimcher σε ένα κείμενο που ανάρτησε στην ιστοσελίδα της γκαλερί με τίτλο «Η Pace καλωσορίζει τον David Lynch» έγραφε ότι «ο David έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην εικαστική κουλτούρα τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Η κινηματογραφική του πρακτική προήλθε από τις ζωγραφικές του αναζητήσεις τη δεκαετία του 1960, και οι ανταλλαγές μεταξύ των μέσων παραμένουν σημαντικές για τη δουλειά του. Ανυπομονούμε να υποστηρίξουμε το έργο του David και να μοιραστούμε μια άλλη πλευρά της τεράστιας πρακτικής του στις εικαστικές τέχνες με το διεθνές κοινό μας ως μέρος αυτής της συναρπαστικής νέας σχέσης».
Μια σχέση που γίνεται άμεσα πράξη με την έκθεση «Big Bongo Night» η οποία ξεκινάει στις 4 Νοεμβρίου στην Pace της Νέας Υόρκης όπου ο Lynch θα παρουσιάσει γλυπτά μεικτής τεχνικής και ζωγραφική.
David Lynch, White Table Top Lamp, 2022 © David Lynch
«Γεμάτο με ανησυχητικές, απειλητικές και αινιγματικές εικόνες» γράφει το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση «το έργο του καλλιτέχνη αντλεί από τις εικαστικές γλώσσες του σουρεαλισμού και του Art Brut. Φέρνοντας τρελά φόρμες και μέσα στη συζήτηση, οι ημι-αφηρημένοι πίνακες του Lynch, οι οποίοι συχνά παρουσιάζουν ισοπεδωμένες συνθέσεις και παραμορφώσεις της προοπτικής, εξερευνούν παραστάσεις σωματικής και βιομηχανικής φθοράς. Στον πυρήνα αυτών των έργων βρίσκεται μια διάχυτη ανησυχία που μιλά για τις σκοτεινές πραγματικότητες της σύγχρονης αμερικανικής ζωής».
Μια επιλογή από φωτιστικά γλυπτά μικτής τεχνικής του Lynch θα έχει επίσης εξέχουσα θέση στην έκθεση. Αυτά τα έργα — σφυρηλατημένα με διάφορους συνδυασμούς χάλυβα, ξύλου, ρητίνης, πλεξιγκλάς και γύψου— προέρχονται από πρώιμους πίνακες ζωγραφικής και πειραματισμούς του καλλιτέχνη με προβολή και κινούμενες εικόνες.
Η έκθεση στην Pace δεν είναι όμως η μόνη του Lynch στη Νέα Υόρκη. Σε παράλληλη διοργάνωση, στη γκαλερί Sperone Westwater θα τρέχει από τις 3 Νοεμβρίου η έκθεση «I Like to See My Sheep» με εννέα νέα έργα σε χαρτί από το 2021, καθώς και 22 μονόχρωμες ακουαρέλες που έγιναν μεταξύ 2010 και 2017.
Οι ακουαρέλες φτιάχτηκαν στο Idem στο Παρίσι, που είναι ένας χώρος τυπογραφείων και workshops ο οποίος αποτέλεσε και το θέμα του ντοκιμαντέρ «Idem Paris» (2013) που σκηνοθέτησε ο Lynch. «Ο Hervé Chandès από το Fondation Cartier με σύστησε για πρώτη φορά στον Patrice Forest (τον διευθυντή του Idem)», λεει ο Lynch. «Βλέπω αυτό το απίστευτο μέρος και έχω την ευκαιρία να δουλέψω εκεί. Και αυτό ήταν σαν όνειρο! Μόλις μου ανοίχτηκε ένας καινούργιος κόσμος». Σε αυτή την ατμόσφαιρα την «τόσο ευνοϊκή για δημιουργία», εμπνεύστηκε για να δημιουργήσει αυτές τις ακουαρέλες, ενώ εννέα ακόμη πολύχρωμα έργα σε χαρτί, που διακρίνονται για την έντονη κόκκινη παλέτα και τη δυναμική θεματολογία τους, έγιναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας στο στούντιο του Lynch στο Λος Άντζελες.
TAGS
