«Το βιβλίο της εικόνας» Ένα αφιέρωμα στις τελευταίες ταινίες του μεγάλου σκηνοθέτη που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες ημέρες.
Πιθανότατα όταν ακούμε για τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ να μας έρχονται στο νου αριστουργήματα όπως το «Με κομμένη την ανάσα», η «Περιφρόνηση» ή ο «Τρελός Πιερό». Ο «πάπας της Νουβέλ Βαγκ» όμως υπέγραψε πάνω από 70 ταινίες στην σκηνοθετική πορεία του η οποία ξεκίνησε το 1960 και ολοκληρώθηκε πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. Ήταν ένας από του πλέον επιδραστικούς δημιουργούς του κινηματογράφου και αρκετές από τις ταινίες του βρίσκονται σε διάφορες λίστες των καλύτερων φιλμ όλων των εποχών. Πρωτοπόρος τόσο μέσα από την εικόνα όσο και με τον λόγο του, θα τον θυμόμαστε γιατί έβαλε το σινεμά σε μια νέα τροχιά, γιατί πάντα ερευνούσε νέα μέσα και τρόπους για να μιλήσει καταφέρνοντας να μην είναι ποτέ προβλέψιμος. Και ούτως ή άλλως θα ασχολούμαστε μαζί του για πολύ καιρό.
«Αποχαιρετισμός στη γλώσσα»
Μια καλή αφορμή για να έρθουμε σε επαφή με τις τελευταίες δημιουργίες του Γκοντάρ είναι το μικρό αφιέρωμα στον κινηματογράφο «Στέλλα» που διοργανώνει η Weidwave για να τιμήσει τον άνθρωπο που άλλαξε την κινηματογραφική γλώσσα. Την Δευτέρα 19/9 (10.20 μ.μ.) θα προβληθεί η ταινία «Αποχαιρετισμός στη γλώσσα» και την Τετάρτη 21/9 (10.20 μ.μ.) «Το βιβλίο της εικόνας».
Στον «Αποχαιρετισμό στη γλώσσα» (2014) Ένας άντρας έχει σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα. Αγαπιούνται, τσακώνονται και ξανασυναντιούνται, μαζί με έναν αδέσποτο σκύλο, καθώς οι εποχές περνούν. Ένα αταξινόμητο φιλμ σαν κινηματογραφικό παζλ, χωρίς υπόθεση, γεμάτο από σκόρπιες λέξεις, ασύνδετες μεταξύ τους εικόνες για τη ζωή, τον πόλεμο, τη φύση και την αφήγηση. Ένα τρισδιάστατο, αποσπασματικό οπτικό δοκίμιο που τεστάρει τα όρια της αφηγηματικής γλώσσας -αντιπροσωπευτικό της αέναης διάθεσή του Γκοντάρ για πειραματισμό. Ένας στοχασμός πάνω στα θέματα του ολοκληρωτισμού, της μοντέρνας δημοκρατίας, της κοινωνίας του θεάματος. Ο δημιουργός “καίει” τις εικόνες δίνοντάς τους μια αίσθηση “αρνητικού”, παίζει με το 3D και φτιάχνει μία βαθιά προσωπική ταινία που λειτουργεί ως ένα μανιφέστο για το τέλος του σινεμά όπως το γνωρίζαμε. Η ταινία απέσπασε το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.
Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ στο «Βιβλίο της εικόνας»
Μισό αιώνα μετά τον Μάη του ’68, ο Πάπας της Νουβέλ Βαγκ υπογράφει ένα φιλοσοφικό και πολιτικό μανιφέστο βγαλμένο από το πνεύμα της ιστορικής εξέγερσης στη Γαλλία και, ξεφυλλίζοντας το δικό του «Βιβλίο της Εικόνας» (2018), εξαπολύει δριμύ κατηγορώ στον δυτικό πολιτισμό και την παρακμή του, στον δυτικό ιμπεριαλισμό έναντι της Ανατολής, στην κυριαρχία του μεταπολεμικού καπιταλισμού, σε μια ταινία-κάλεσμα στα όπλα. Ανένταχτη σε οποιοδήποτε συμβατικό κινηματογραφικό είδος, η ταινία του Γκοντάρ, αποτελεί ένα σχόλιο για τη Μέση Ανατολή και την καταδυνάστευση του Αραβικού Κόσμου από τη Δύση– αλλά όχι μόνο. Σε αυτό το σινε-δοκίμιο μιλά για τη σχέση εικόνας – λέξης στην εποχή της τεχνολογικής/ψηφιακής επικοινωνίας διαπιστώνοντας επώδυνα πως οι λέξεις έχουν πλέον αντικατασταθεί από εικόνες. Για την ταινία του αυτή, ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ τιμήθηκε με τον Ειδικό Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Στέλλα, Τενέδου 34, Κυψέλη
TAGS
